`Η άνοδος στις τουριστικές δυνάμεις αναβαθμίζεται σε ελληνικούς ελαιοτριβεία - Olive Oil Times

Αύξηση των αναβαθμίσεων των δυνάμεων του τουρισμού στα ελαιοτριβεία της Ελλάδας

Από τον Κώστα Βασιλόπουλο
28 Απρ. 2011 13:56 UTC

Σχεδόν 300 από τα περισσότερα από 2,500 ελαιοτριβεία στην Ελλάδα βρίσκονται στην περιοχή της Μεσσηνίας στα νοτιοδυτικά της ηπειρωτικής Ελλάδας, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη ελαιοπαραγωγική περιοχή της χώρας. Οι ως επί το πλείστον μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις έχουν περιορισμένους πόρους σε έναν κλάδο που έχει δημιουργηθεί με προκλήσεις. Τώρα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν την τελευταία απειλή για την κερδοφορία τους: τον τουρισμό.

Η τουριστική βιομηχανία υπήρξε ανέκαθεν σημαντική συνεισφορά στην ελληνική οικονομία (που αντιπροσωπεύει το 18.2% του ΑΕΠ), αλλά τίποτα στη χώρα δεν έμοιαζε με την πλήρη, παγκόσμιας κλάσης "Costa Navarino », ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα πέντε αστέρων κοντά στην πόλη της Πύλου, καλύπτοντας σχεδόν 600 εκτάρια γης ικανά να προσφέρουν καταλύματα για περισσότερους από 1,000 επισκέπτες σε πλήρη ανάπτυξη.

Αλλά πώς σχετίζεται αυτό με τα ταπεινά φρούτα ελιάς; Για την παραγωγή του λεπτού και εύγευστου χυμού ελιάς, οι ελιές επεξεργάζονται με ειδικά μηχανήματα. Ακολουθώντας ένα λεγόμενο "τριών φάσεων ", τα drupes αλέθονται για να σχηματίσουν μια πάστα, στη συνέχεια αυτή η πάστα μαλακώνεται απαλά σε ειδικούς αναμικτήρες για να επιτρέψει στο λάδι να διαχωριστεί από τα κύτταρα και να συμπυκνωθεί και τελικά η μαλακωμένη πάστα μεταφέρεται σε μια φυγοκεντρική μηχανή, την καράφα. Δεν απαιτούνται πρόσθετοι χημικοί διαλύτες οπουδήποτε στη διαδικασία.

Τα τελικά προϊόντα είναι το ελαιόλαδο, ένα στερεό απόβλητο (ή πυρήνας) που προέρχεται από τον πυρήνα της ελιάς και ένα υγρό μαύρο υπόλειμμα που είναι αυτό που απομένει από τη φυγοκέντρηση. Αυτό το υγρό υπόλειμμα περιέχει βαριές οργανικές (αλλά όχι τοξικές) ουσίες και έχει χαρακτηριστική δυσάρεστη οσμή. Το υπόλειμμα στη συνέχεια αναμιγνύεται με ασβέστη για να μειώσει το οργανικό του φορτίο και τελικά διοχετεύεται σε ρεύματα και ρυάκια. Όμως ρέματα και ρυάκια πέφτουν στη θάλασσα και αυτή η μαύρη ουσία δεν είναι κάτι που οι τουρίστες θέλουν να κολυμπήσουν ή ακόμα και να μυρίσουν. Υπήρξαν πολλά παράπονα για αυτό γύρω από το θέρετρο Costa Navarino, προειδοποιώντας την τουριστική βιομηχανία.

Τώρα οι τοπικές αρχές αναγκάζουν αρκετά από τα ελαιοτριβεία να αλλάξουν τη μέθοδο τριφασικής επεξεργασίας τους στη νέα διφασική επεξεργασία, όπου τα στερεά απόβλητα και τα υγρά υπολείμματα αναμειγνύονται μεταξύ τους για να σχηματίσουν έναν ημι-ρευστό πολτό. Αυτή είναι η προτιμώμενη μέθοδος για τους περισσότερους άλλους μεγάλους παραγωγούς ελαιολάδου όπως η Ισπανία, αλλά έχει και τα μειονεκτήματά της: είναι δύσκολη η επεξεργασία του ημι-υγρού πολτού και απαιτεί μεγαλύτερες ποσότητες ενέργειας.

Τίποτα δεν πέφτει πλέον στη θάλασσα, αλλά η νέα μέθοδος έχει άλλες σοβαρές συνέπειες: οι ελαιοτριβεία πρέπει να αλλάξουν ή να ενημερώσουν τον βασικό τους εξοπλισμό και να προσαρμόσουν τα ενεργειακά τους συστήματα για τη λειτουργία δύο φάσεων. Επίσης, τόσο τα στερεά απόβλητα της τριφασικής διαδικασίας όσο και ο ημι-ρευστός πολτός της διφασικής διεργασίας πωλούνται σε ειδικά διυλιστήρια που μπορούν να εξαγάγουν λάδι δεύτερης ποιότητας. αλλά ενώ τα στερεά απόβλητα κοστίζουν περίπου 30 ευρώ τον τόνο, ο πολτός κοστίζει μόλις 3 ευρώ τον τόνο.

Όλοι είπαν, οι ιδιοκτήτες ελαιολάδου πρέπει να αντιμετωπίσουν κάποια σοβαρή απώλεια χρημάτων τη στιγμή που η τιμή του χύμα ελαιολάδου έχει μειωθεί δραματικά στην Ελλάδα (σε περίπου 2,30 ευρώ το κιλό). Με την πάροδο του χρόνου, και λόγω της αναμενόμενης ταχείας τουριστικής ανάπτυξης της περιοχής, όλο και περισσότερα εργοστάσια πετρελαίου θα πρέπει να στραφούν σε δύο φάσεις προκαλώντας ορισμένους να αναρωτιούνται πώς οι παραγωγοί της Μεσσηνίας θα είναι σε θέση να διατηρήσουν αόριστα κέρδη.



Διαφήμιση
Διαφήμιση

Σχετικά άρθρα